Ik ben de tante van Murat.
Ik ben hem iets vergeten te zeggen. Kinderen doen sommige dingen die niet helpen. Je doet ze beter niet.

Denken dat als je extra je best doet, je ouders terug samen komen. Als je elke dag je speelgoed opruimt, je bed opmaakt, je huiswerk zonder morren maakt, dan nog gaan je ouders niet terug samenwonen. Je zoekt beter afleiding in iets leuks.

Nog iets dat je beter niet doet. Stomme dingen doen omdat je geen woorden vindt voor je verdriet of kwaadheid. Je zegt beter gewoon dat je verdrietig bent of boos. Of schrijf het in je dagboek. En toon soms wat je geschreven hebt.

Ga vooral niet te veel zwijgen. Praat met je ouders of met de mama of papa van een vriend. Stel veel vragen over wat er gebeurt en zal gebeuren.
Als je weet wat er gebeurt en waarom dan ben je niet alles kwijt. Dat is een goed gevoel. Hoe meer je mag vragen hoe beter.

Doen alsof je volwassen bent en grotemensenproblemen moet oplossen is ook geen goed idee. Je bent een kind. Je kan je ouders helpen maar je moet hun problemen niet oplossen. Je ouders zorgen voor zichzelf.

Sommige kinderen vinden het bij papa leuk maar zeggen bij mama dat ze papa niet leuk vinden. Omdat ze merken dat ze mama daarmee een plezier doen. Of omgekeerd. Je zegt beter gewoon dat je het leuk vond.

Je kan zeggen dat jij je papa wel nog graag ziet. Maar als je merkt dat mama daar erg boos of verdrietig om wordt dan wacht je op een beter moment. Misschien kan je het later wel zeggen.

Weet je, dat zijn moeilijke
dingen om te doen.
Als het de eerste keer
niet goed lukt, dan lukt
het misschien
de volgende
keer wel.