Ik ben Robbe.
Ik krijg binnenkort twee huizen. Mijn ouders zijn van alles aan het regelen.
Ik heb ook iets te zeggen. En ik wil iets zeggen. En ik kan ook iets zeggen.
Ik weet wat ik moet doen om mee te tellen. Ik spreek erover.
Ik kan niet mee beslissen of mijn mama en papa samenwonen of apart wonen. Maar ik kan wel meetellen in hoe we het wonen in twee huizen zullen regelen.
Ik zal mijn mama en papa zeggen wat ik belangrijk vind en wat ik prettig vind en wat ik niet prettig vind.
En vooral: ik zal goed kijken wat ze ermee doen. Luisteren ze naar mij?
Ik weet het wel, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. En toch ga ik het proberen! Want...
Meetellen is niet beslissen. Mijn ouders beslissen. Of de rechter beslist. Ik tel mee. Als je meetelt, dan hoor je bij je gezin. Dat voelt goed.
Wil je weten wat ik mijn ouders te zeggen heb? Hele lijsten vol. Kijk maar.
De hekel-lijst ga ik hen niet geven. Ze schrikken zich een bult! Maar ik heb een plan. Als ik vind dat mama of papa iets doet wat ik niet goed vind of niet graag heb, dan zal ik dat zelf zeggen. En dan zal ik kijken of mama of papa goed luistert.En iets doet met wat ik zeg.
